Το σύνδρομο αυτό, ονομάστηκε αρχικά από τους Morris και McMurray, σύνδρομο των «αθλητών» ή των «ποδοσφαιριστών» και αργότερα πρόσθιο σύνδρομο πρόσκρουσης της ΠΔΚ άρθρωσης. Εμφανίζεται ιδιαίτερα συχνά σε ποδοσφαιριστές, δρομείς, μπαλαρίνες, χορευτές, άλτες και βολευμπολλίστες (Εικόνα 10).
Διάφοροι αιτιολογικοί παράγοντες έχουν συσχετισθεί με το πρόσθιο σύνδρομο πρόσκρουσης, όπως χρόνιοι μικροτραυματισμοί, δυνάμεις έλξεως που ασκούνται από το θύλακο στο σημείο πρόσφυσής του στο οστό λόγω ακραίων κινήσεων – θέσεων της ΠΔΚ άρθρωσης, ή χρόνια αστάθεια της ΠΔΚ. Επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί από δυνάμεις υπτιασμού και ραχιαίας κάμψης προκαλούν βλάβη στο χείλος του χόνδρου στη μη φορτιζόμενη αρθρική επιφάνεια της κνήμης. Ο οργανισμός στην προσπάθεια του να επουλώσει τη βλάβη παράγει χόνδρο, ουλώδη ιστό και ασβεστοποιεί το θύλακο, σχηματίζοντας έτσι το πρόσθιο οστεόφυτο (Εικόνα 11).
o Πρόσθιος πόνος στην άρθρωση.
o Οίδημα – ύδραθρο μετά δραστηριότητα.
o Περιορισμό στη ραχιαία κάμψη της άρθρωσης.
o Ευαισθησία και πόνο κλινικά στη ψηλάφιση του πρόσθιου οστεοφύτου. Άλγος στην ψηλάφιση του πρόσθιου κνημιαίου τένοντα δηλώνει πρόσθιο-έσω σύνδρομο πρόσκρουσης, ενώ του τρίτου περονιαίου τένοντα δηλώνει πρόσθιο-έξω σύνδρομο πρόσκρουσης.
Στα αρχικά στάδια, συντηρητική αντιμετώπιση με:
o Αναλγητική αγωγή
o Παγοθεραπεία
o Τροποποίηση δραστηριοτήτων
o Έγχυση κορτιζόνης βραδείας αποδέσμευσης
o Ανύψωση πτέρνας
Σε αποτυχία της συντηρητικής αγωγής, ή σε επεναλαμβανόμενα επεισόδια ή σε περιπτώσεις ευμεγέθους οστεόφυτου που περιορίζει ιδιαίτερα την ραχιαία κάμψη της άρθρωσης, ενδείκνειται η αρθροσκοπική αφαίρεση του οστεόφυτου.
